بیانیه ریو پیرامون محیط زیست و توسعه:
كنفرانس سازمان ملل متحد پیرامون توسعه پایدار در ژوئن 1992 برگزار شد و منشوری حاصل گشت که منعکس کننده نقطه نظراتی است که اساسا ساختار پایدار یک واکنش است، در فرم و ساخت، به مفهوم «توسعه پایدار» و پیچیدگی های صوری ابتدایی آن... و منشوری در 27 اصل تهیه گردید:
اصل 1: انسان، در كانون اهداف توسعة پایدار قرار دارد. انسان ها مستحق برخورداری از یك زندگی سالم و خلاق در هماهنگی با طبیعت میباشند.
اصل 2: بنابر «منشور سازمان ملل متحد» و اصول قوانین بین المللی، كشورها از حق حاكمیت برای بهره برداری از منابع خود در راستای سیاست های توسعه ای و محیط زیستی خود برخوردارند ومسئولند یقین حاصل نمایند این گونه فعالیت ها كه در قلمرو یا در تحت كنترل ایشان صورت می گیرد، باعث صدمه به محیط زیست سایر كشورها یا مناطق خارج ازقلمرو ملی شان نمی شود.
اصل 3: حق توسعه باید به نحوی اعمال شود كه متساویاً نیازهای نسل كنونی و نسل های آینده را در زمینة توسعه و حفظ محیط زیست برآورده سازد.
اصل 4: به منظور نیل به توسعة پایدار، حفاظت از محیط زیست جزو لاینفكی از فرآیند توسعه بوده و نمی تواند جدا از آن مدنظر قرار گیرد.
اصل 5: كلیة دولت ها و مردم در رابطه با وظیفة اساسی ریشه كن كردن فقر به عنوان شرط اساسی توسعة پایدار، جهت كاهش تفاوت در سطح زندگی و رفع نیازهایاكثریت مردم جهان، باید با یكدیگر همكاری نمایند.
اصل 6: نیازها وشرایط ویژة كشورهای در حال توسعه، خصوصاً كشورهای با حداقل توسعه و آن دسته از كشورهایی كه از لحاظ محیط زیست آسیب پذیرتر می باشند، باید ازاولویت خاص برخوردار گردند. اقدامات بین المللی در زمینة محیط زیست و توسعه همچنین باید پاسخگوی منافع و نیازهای اكثریت كشورهای جهان باشد.
اصل 7: كلیة دولت ها باید در حفظ و نگهداری و بازیافت سلامت و انسجام اكوسیستم های كرة زمین و با روحیه ای آكنده از مشاركت بین المللی با یكدیگرهمكاری نمایند. با توجه به سهم متفاوت كشورهای جهان در تخریب محیط زیست، دولت های مختلف دارای مسئولیت مشترك، لیكن متفاوت می باشند. كشورهای توسعه یافته با توجه به فشارهایی كه جوامع آن ها بر محیط زیست جهانی وارد نموده ونیز با توجه به تكنولوژی ها و منابع مالی كه در اختیار دارند مسئولیت خویش را در رابطه با تلاش جهانی برای توسعه پایدار، اذعان و تأیید می نمایند.
اصل 8 : جهت نیل به توسعة پایدار و كیفیت بالاتر زندگی برای همگان، دولت ها باید الگوهای تولید و مصرف غیرپایدار را كاهش داده و رها نمایند وسیاست های جمعیتی متناسب اتخاذ نمایند.
اصل 9 : دولت ها برای تقویت و ایجاد توانمندی های درمانی برای توسعه پایدار با ارتقاء دانش علمی از طریق تبادلات علمی و تكنولوژیكی و نیز از طریق ترویج، تطبیق، نشر وانتقال تكنولوژی، از جمله تكنولوژی های جدید و نوآور، باید با هم همكاری نمایند.
اصل 10 : مسائل مربوط به محیط زیست هنگامی به بهترین نحو حل وفصل می شوند كه كلیة شهروندان در سطوح مناسب در آن مشاركت داشته باشند. درسطح ملی، هر فرد باید به اطلاعات مربوط به محیط زیست كه در اختیار مقامات عمومی می باشد از جمله به اطلاعات مربوط به مواد و فعالیت های خطرآفرین موجود در جوامع خویش دسترسی داشته و امكان شركت در فرآیند تصمیم گیری راداشته باشد. دولت ها، از طریق اشاعة عام اطلاعات مربوط به محیط زیست، بایددر ترویج و ارتقاء آگاهی عمومی در این زمینه بكوشند. دسترسی مؤثر به مذاكرات اداری و قضایی، منجمله به تصمیمات اصلاحی متخذه، باید تأمین گردد.
اصل 11: دولت ها باید قوانین مؤثر زیست محیطی وضع نمایند. استانداردهای مربوط به محیط زیست و اهداف و اولویت های مدیریتی باید منعكس كنندة چارچوب محیط زیست و توسع های باشند كه به آن مربوط می گردند. استانداردهایی كه از سوی برخی از كشورها اعمال می گردد ممكن است برای كشورهای دیگر به ویژه كشورهای در حال توسعه نامناسب بوده و متضمن هزینه های اقتصادی و اجتماعی بی موردی برای آنها باشد.
اصل 12: دولت ها جهت ارتقاء نظام اقتصادی بین المللی آزاد و حمایتی كه منجر به رشد اقتصادی و توسعه همه كشورها شده و به گونه ای كارآمدتر با تخریب محیط زیست مقابله كند می بایست با یكدیگر همكاری نمایند. سیاست های تجاری كه در رابطه با محیط زیست اتخاذ می گردند، نباید تبدیل به ابزار عامدانه یا تبعیضی غیرقابل توجیه و محدودیت های پنهان در عرصة تجارت بین المللی شوند. از اقدامات یك طرفه در مقابله با مسائل محیط زیست خارج ازمحدودة قانونی یك كشور، باید امتناع شود. هر گونه اقدام در زمینة حفاظت ازمحیط زیست فرامرزی یا جهانی، تا حد امكان باید مبتنی بر تراضی بین المللی باشد.
اصل 13: دولت ها موظفند قوانین ملی لازم را در ارتباط با مسئولیت و جبران خسارت قربانیان آلودگی و سایر صدمات وارده بر محیط زیست وضع كنند. همچنین دولت ها وظیفه دارند كه در ارتباط با مسئولیت و جبران خسارت مربوط به اثرات زیان بار نابودی محیط زیست كه ناشی از فعالیت آن ها در محدودة تحت حاكمیت یا كنترل شان بر مناطق خارج از قلمرو اختیارات قانونی شان باشند، بایكدیگر سریعاً و مصممانه تر همكاری كنند و قوانین بین المللی لازم را توسعه دهند.
اصل 14: دولت ها باید به منظور جلوگیری از، و تقلیل انتقال وجابجائی مواد و اقداماتی كه باعث تخریب شدید محیط زیست شده و یا برای بهداشت مردم زیانبار میباشد با كشورهای دیگر فعالانه همكاری نمایند.
اصل 15: دولت ها برای حفاظت از محیط زیست، می بایست بطور گسترده و برحسب توان خویش اقدامات پیشگیری مبذول نمایند. در مواردی كه خطر ایجاد صدمات جدی یا جبران ناپذیر به محیط زیست وجود دارد، عدم یقین كافی علمی نباید مستمسكی جهت به تعویق انداختن اقداماتی كه از نظر هزینه كارآمد بوده و لازمه جلوگیری از تخریب محیط زیست اند شود.
اصل 16: مقامات ملی باید با التفات به آن كه اصولاًآلوده كننده باید هزینه آلودگی را تقبل نماید، و با بذل توجه به منافع عام و بدون ایجاد اختلال در تجارت و سرمایه گذاری بین المللی بكوشند هزینه وبهره گیری از ابزار اقتصادی در ارتباط با محیط زیست را بین المللی نمایند.
اصل 17: كلیه فعالیت هایی كه ممكن است اثرات مخرب جدی بر محیط زیست داشته باشند، و اجرای آن منوط به تصمیم مقامات ذیصلاح ملی است می بایست مشمول ارزیابی تأثیرات زیست محیطی توسط مقامات ملی گردند.
اصل 18: دولت هاباید به فوریت دولت های دیگر را از وقوع هر گونه سوانح طبیعی و سایر حوادث غیرمترقبه كه احتمالاً بر محیط زیست ایشان اثر زیانباری فوری داشته باشد،مطلع نمایند. جامعة بین المللی نباید از هیچ تلاشی جهت حمایت از كشوری كه دچار این تأثیرات شده است دریغ ورزد.
اصل 19: در رابطه با فعالیت هایی كه ممكن است اثر سوء بر محیط زیست فرامرزی گذارند، دولت ها باید اطلاعات مربوط و بموقع را در اختیار كشورهایی كه بطور بالقوه در معرض این خطرمی باشند گذاشته و قبل از وقوع واقعه باید آنها را مطلع نموده و با حسن نیت در همان مراحل اولیه با آن كشورها مشورت نمایند.
اصل 20: زنان نقش حیاتی در زمینة مدیریت و توسعه محیط زیست دارند. از این رو مشاركت كامل آنان در نیل به توسعة پایدار ضروری و اساسی است.
اصل 21: خلاقیت،آرمان ها و شهامت جوانان باید جهت جلب مشاركت جهانی در نیل به هدف توسعةپایدار و تضمین آیندهای بهتر برای همگان بسیج گردد.
اصل 22: افرادبومی و جوامع آن هاو سایر جوامع محلی به سبب دانش و آداب و رسوم سنتی خود،در مدیریت و توسعة محیط زیست نقشی حیاتی ایفاء میكنند. لذا، دولت ها بایداز هویت، فرهنگ و منافع ایشان بطور شایانی حمایت كرده و راه را برای شركت مؤثرشان در امر توسعة پایدار باز كنند.
اصل 23: از محیط زیست و منابع طبیعی مردمی كه تحت اختناق، استبداد و اشغال بسر می برند، باید حفاظت شود.
اصل 24: جنگ ذاتاً نابود كنندة توسعه پایدار است. لذا، دولت ها باید در زمان تضادهای مسلحانه به قوانین بین المللی مربوط به حفاظت از محیط زیست احترام گذاشته و پس از خاتمة جنگ در صورت لزوم در توسعة بیشتر مشاركت كنند.
اصل 25: صلح، توسعه و حفاظت از محیط زیست وابسته به یكدیگر و غیرقابل تفكیك می باشند.
اصل 26: كلیة اختلافات دولت ها در زمینة زیست محیطی باید از طرق مسالمت آمیز وبكارگیری روش های مطلوب و مطابق با منشور ملل متحد حل و فصل گردد.
اصل 27: كلیة دولت ها و افراد باید با حسن نیت و روحیه ای آكنده از همكاری در به ثمر رساندن اصول منعكس شده در این بیانیه و در تدوین قوانین بین المللی درزمینه توسعة پایدار با یكدیگر تشریك مساعی بنمایند.
پیامد بیانیه فوق،کشورهایی نظیر امریکا، کانادا و چند کشور دیگر گواهینامه هایی تهیه نمودندتا به ساختمان های ارزشمند و پایدار که در جهت اهداف پایداری حرکت کرده بودند، و نیز به معماران و مهندسان و کارفرمایان، همراه با جایزه ای اهداگردد تا مردم و متخصصین به این امر تشویق شوند. یکی از مهمترین استانداردها، LEED است که به معنی:
Leedership in Energy
&
Environmental Design
«سیستم پیشرو در انرژی وطراحی محیطی» است که برای ساختارهای جدید یا مرمت های اساسی اعمال می گرددتا ساختمان های اجرایی نوین، هرچه بیشتر به اصول معماری پایدار نزدیک گردندکه اهداف زیر را پیگیری میکرد:
1. فراهم آوردن تسهیلات و امکاناتی در جهت تامین سلامت ساکنان، محیط و اقتصاد و بازگشت هزینه و سرمایه
2. تعریف مفهوم واقعی «سبز»
3. جلوگیری از ادعاهای پوچ و بی اساس در این زمینه
4. ارتقاء کیفی ساختمان و هماهنگ سازی طرح ها
5. به عنوان یک استاندارد لازم الاجرا در طراحی
6. شناخت معماران پیشگام
7. ایجاد رقابت سبز، در میان سازندگان
8. تاسیس یک سازمان جهت ارزشگذاری بر بناها جهت فروش
9. ارتقاء سطح آگاهی های مردم
10. دگرگون ساختن ساختمان های عمومی شهر
باتوجه به اهداف فوق، سیستمی تهیه می گردد که به ارزیابی مستمر ساختمان ها به لحاظ رعایت مسائل پایداری، صرفه جویی در مصرف، آسایش انسان ها، حفظ مسائل آیندگان، عدم صدمه به محیط، کنترل وسعت شهرها که موجب حفظ حریم شهر باعنوان کمربند سبز می گردد و ... می پردازد و با اهداء جوایز سالانه، به تشویق و ایجاد انگیزه می پردازد که برخی از شرایط آن در شماره قبل درجگردیده است. اجرای چنین استانداردهایی در کشور ما نیز می تواند بسیاری ازمسایل شهری و ترافیکی را سروسامان دهد و موجب صرفه جویی در مصرف سوخت ومنابع اولیه غیرقابل تجدید، کنترل آلودگی هوا، به حداقل رساندن زباله های ساختمانی و بسیاری مسائل زیست محیطی دیگر گردد.

درود برشما
 

امیدواریم لحظات خوبی را در لوکس بلاگ سپری نمایید...